مسیر هـــوا در ریــــه ها

žهنگام تنفس، هوا از طریق بینی یا دهان وارد می شود، از اپیگلوت عبور می کند و وارد نای می شود. در نای هوا به سمت پایین حرکت کرده و از میان تارهای صوتی در حنجره عبور می کند و وارد برونش ها می شود. هوا از برونش ها، به هریک از ریه ها می رود. سپس هوا برونشیول های باریک و باریکتر را طی می کند و به آلوئول ها می رسد. در حدود600 میلیون آلوئول در ریه های ما وجود دارد. اگر آلوئول ها را بیرون از بدن، پهن کنیم کل مساحت یک زمین تنیس را می پوشانند. درون هر کیسه هوایی غلظت اکسیژن بالا است، بنابراین اکسیژن از غشاء آلوئولی به مویرگ های ریوی انتشار می یابد. در ابتدای مویرگ های ریوی، هموگلوبین گلوبول های قرمز خون دارای دی اکسید کربن (که به آن متصل شده است) و همچنین مقدار بسیار ناچیزی اکسیژن است . 

 

žاکسیژن به هموگلوبین متصل می شود و دی اکسید کربن آزاد می گردد. دی اکسید کربن همچنین از    بی کربنات (-HCO3) که در خون مویرگ ریوی حل شده است، آزاد می شود. غلظت دی اکسید کربن در مویرگ ریوی بالا است، بنابراین دی اکسید کربن، خون را ترک می کند و از غشاء آلوئولی به کیسه های هوایی می رود. تبادل گازها به سرعت انجام می شود (کسری از ثانیه). سپس دی اکسید کربن هنگام عمل بازدم آلوئول ها را ترک می کند و خون غنی شده از اکسیژن به قلب باز می گردد.

žبنابراین هدف از تنفس، بالا نگه داشتن غلظت اکسیژن و پایین نگه داشتن غلظت دی اکسید کربن در آلوئول ها به منظور انجام این تبادل گازی است.   

 نارسایی ریه  

 

žبیماری های زیادی وجود دارند که می توانند ریه ها را مبتلا سازند.  بیماری های ریه، اساسا به دو دسته تقسیم می شوند:

 

•ب) بیماری هایی که به قابلیت ریه در تبادل دی اکسید کربن و اکسیژن آسیب می رسانند.

•الف) بیماری هایی که تنفس را دشوارتر می سازند.

.