سبک شناسی معماری معاصر در ایران

معماری معاصر ایران در تقابل با معماری مدرن غربی

آشنایی ما ایرانیان با معماری غرب به حدود 150 سال قبل یعنی اوایل سالهای سلطنت ناصرالدین می باشد. که در این دوره و با ورود معماری غرب یا به عبارتی پس از ورود مدرنیته  ,معماری ما بر سر دوراهی قرار گرفت از طرفی شیفته و دلباخته معماری غرب و از طرفی شاهد مرگ و از دست رفتن معماری سنتی و گذشته پر افتخارش بود. (قبادیان، 1382 :13 )

ما معماری غرب را از دور دیدیم و آموزش دادیم بدون آنکه آموخته باشیم و شروع به ساختن کردیم بدون آنکه بشناسیم و آن ساخته ها حول محور معماری غرب بودند در حالیکه همچنان به هویت اعتقاد داشتیم و به نوعی هویت گذشته خود را اصیل می دانستیم نه هویتهای معاصر را, از این رو برای آنکه به ظاهر هویتهای ایجاد شده معنا بخشیم ,شروع به ترکیب کردیم و عناصر شبیه به عناصر هویتی گذشتمان را با عناصر هویتی معماری غرب تلفیق کردیم و آن را « معماری معاصر ایران » نامیدیم.

 

سبک مدرن

در ایران این سبک از ابتدای دوران پهلوی به اصلی ترین گرایش معماری تبدیل گشت . با توجه به روحیات جامعه ایرانی ، برخوردهای متفاوتی با این سبک انجام گرفت که اصلی ترین آن ها عبارتند از:

گرایش مدرن

ü  اغلب آثار مدرن معماری عناصر مغایر با اصول بنیادین معماری مدرن را در خود دارد مانند استفاده اغراق آمیز از شیشه ، شیشه های رنگی و مصالح متنوع رنگی.

گرایش مدرن با مصالح ایرانی

با بهره گیری آگاهانه از معماری معاصر غرب و استفاده از دستاوردهای فنی ، اندیشه ها و نظریه های معماری مدرن بدون تقلید از نمونه های آن می باشد

کشف اصول مشترک بین معماری تاریخی و مدرن

کلیت فرم با رعایت سادگی منطقی و خلوص فرم

    رعایت ویژگی های تاریخی و انطباق با محیط خود.