اگرچه تحقیقات در مورد
ترکیب خاک¬رس/ پلیمر به قبل از 1980 برمی‌گردد،
ولی کارهایی که در آن زمان صورت گرفت را نباید در تاریخچه نانوکامپوزیتهای خاک¬رس / پلیمر به حساب آورد، چرا که هیچگاه به نتیجه چشمگیری برای بهبود خواص
فیزیکی و مهندس آنها ختم نشد. در حقیقت می‌توان منشاء نانوتکنولوژی خاک¬رس / پلیمر را کارهای شرکت تویوتا که تلاش برای لایه‌لایه
کردن دانه‌های رسی در نایلون6 شروع شد، دانست. آنها فاش ساختند
که توانسته‌اند بهبود قابل توجهی در خواص پلیمرها، با تقویتشان
بوسیله خاک رس در مقیاس نانومتر، ایجاد کنند. از آن موقع به بعد تحقیقات وسیعی در
این زمینه در سطح جهان انجام شده است.
در حال حاضر این بهبودها
به سایر پلیمرهای مهندسی از جمله پلی¬پروپیلن (PP) ، پلی¬اتیلن، پلی¬استایرن، پلی¬وینیل کلرید،¬ آکریلونیتریل، پلیمرهای بوتا ای ان اسنایرن (ABS) ، پلی¬متیل متاکریلات، PET ، کوپلیمرهای اتیلن سوینیل استات، پلی¬اکریلونیتریل، پلی¬کربنات، پلی¬اتیلن اکسید (PEO) ، اپوکسی رزین، پلی¬امید، پلی¬لاکتید، پلی¬کاپرولاکتون، فنولیک رزین، پلی¬پی-فنیلن وینیلن، پلی¬پیرول، لاستیک، استارک (آهار)، پلی¬اوراتان، پلی¬وینیل پیریدین، سرایت کرده.