بنابر گزارش های موجود، تنها با افزودن حدود 4 درصد وزنی
رس به پلی آمید 6 در شرایط مناسب، مدول ماده حدود 90 درصد افزایش می یابد. بنابر
نظر پژوهشگران، میزان افزایش مدول به طول متوسط لایه های سیلیکات بستگی دارد.
همچنین مدول نانوکامپوزیت های پلیمری سیلیکاتی لایه ای،
به میزان پخش شدن لایه های سیلیکاتی بستگی دارد. بسیاری از پژوهشگران، توجه به
وجود سطح زیاد در فاز معدنی و تحرک کم زنجیره های پلیمری را سرلوحۀ فعالیت های خود
برای یافتن دلیل منطقی قرار داده اند. آقای شی بر این باور است که جذب پلیمر به
لایه های سیلیکاتی دلیل اصلی است. آقای یوسوکی بر این باور است که برهم کنش شدید
یونی بین پلی آمید6 و سیلیکات لایه ای میتواند باعث ایجاد پدیده کریستالیزاسیون در
سطح مشترک شود و بخشی از این استحکام فوق العاده مربوط به کریستالیزاسیون است.
آقای کو جیم می گوید که زنجیره های پلیمری محدود شده در کنار فاز معدنی، در بالا
بردن مدول نانوکامپوزیت تاثیر دارند.
در بررسی های انجام شده روی یک میکروکامپوزیت و یک
نانوکامپوزیت با درصد وزنی یکسان، نشان داده شد که سفتی نمونۀ نانوکامپوزیتی بسیار
بالاتر است. فاصله بین صفحات سیلیکاتی در نمونۀ
میکروکامپوزیتی هنگام پلیمریزاسیون تغییر نمی کند، اما در نمونۀ نانوکامپوزیتی این
فاصله افزایش می یابد. یکی از ویژگیهای برجستۀ نانوکامپوزیت ها، نفوذ نکردن آب در
آنهاست. میزان کاهش نفوذ آب در نانوکامپوزیت متشکل از پلی آمیدها و رس نسبت به پلی
آمید6، برابر 40 درصد و میزان کاهش در نانوکامپوزیت متشکل از پلی کاپرولاکتام و رس
نسبت به پلی کاپرولاکتام برابر 80 درصد است. مهم ترین دلیل این امر، کاهش فعالیت
زنجیره پلیمریدر کنار لایه های سیلیکاتی است.
نانوکامپوزیت های متشکل از اپوکسی و رس دارای مقاومت
بسیار خوبی در برابر حلال های آلی مانند الکل، تولوئن و کلروفرم هستند. درمورد
حلال های با ملکول های کوچک مانند پروپانل یا تولوئن، این اثر مشهودتر است. حضور
لایه های سیلیکاتی نامنظم و پراکنده، اثرات زیان بار این حلال ها را کاهش می دهد.
دمای انحراف گرمایی نانوکامپوزیت ها نسبت به پلاستیک ها
بیشتر بوده و ضریب انبساط حرارتی آنها کمتر است. بررسی های انجام شده نشان می دهد
که نانوکامپوزیت ها ویژگی دیرسوزکنندگی بهتری نسبت به پلیمرهای معمولی دارند.