تمامی نیروگاههای گرمایی متداول از نوعی سوخت برای تولید گرما استفاده میکنند. برای مثال گاز طبیعی، زغال سنگ یا نفت. در یک نیروگاه هستهای این گرما از شکافت هستهای که در داخل راکتور صورت میگیرد تامین میشود. هنگامی که یک هسته نسبتاً بزرگ قابل شکافت مورد برخورد نوترون قرار میگیرد به دو یا چند قسمت کوچکتر تقسیم میشود و در این فرآیند که به آن شکافت هستهای میگویند تعدادی نوترون و مقدار نسبتاً زیادی انرژی آزاد میشود. نوترونهای آزاد شده از یک شکافت هستهای در مرحله بعد خود با برخورد به دیگر هستهها موجب شکافتهای دیگری میشوند و به این ترتیب یک فرآیند زنجیرهای به وجود میآید. زمانی که این فرآیند زنجیرهای کنترل شود میتوان از انرژی آزاد شده در هر شکافت (که بیشتر آن به صورت گرماست) برای تبخیر آب و چرخاندن توربینهای بخار و در نهایت تولید انرژی الکتریکی استفاده کرد. در صورتی که در یک راکتور از سوختی یکنواخت اورانیوم-۲۳۵ یا پلوتونیوم-۲۳۹ استفاده شود بر اثر افزایش غیرقابل کنترل تعداد شکافتهای هستهای بر اثر فرآیند زنجیرهای، انفجار هستهای ایجاد میشود. اما فرآیند زنجیرهای موجب ایجاد انفجار هستهای در یک راکتور نخواهد شد چراکه تعداد شکافتهای راکتور به اندازهای زیاد نخواهد بود که موجب انفجار شوند و این به دلیل درجه غنی سازی پایین سوخت راکتورهای هستهای است. اورانیوم طبیعی دارای درصد اندکی (کمتر از ۱٪) از اورانیوم-۲۳۵ است و بقیه آن اورانیوم-۲۳۸ است(زیرا اورانیوم-۲۳۸ توانایی شکافتپذیری ندارد). اکثر راکتورها نیروگاههای هستهای از اورانیوم با درصد غنیسازی بین ۳٪ تا ۴٪ استفاده میکنند اما برخی از آنها طوری طراحی شدهاند که با اورانیوم طبیعی کار کنند و برخی از آنها نیز به سوختهای با درصد غنیسازی بالاتر نیاز دارند. راکتورهای موجود در زیردریاییهای هستهای و کشتیهای بزرگ مانند ناوهای هواپمابر معمولاً از اورانیوم با درصد غنیسازی بالا استفاده میکنند. با اینکه قیمت اورانیوم با غنیسازی بالاتر بیشتر است اما استفاده از این نوع سوختها دفعات سوختگیری را کاهش میدهد و این قابلیت برای کشتیهای نظامی بسیار پر اهمیت است. راکتورهای CANDU قابلیت دارند تا از اورانیوم غنینشده استفاده کنند و دلیل این قابلیت استفاده آب سنگین به جای آب سبک برای تعدیل سازی و خنک کنندگی است چراکه آب سنگین مانند آب سبک نوترونها را جذب نمیکند.
ادامه مطلب ...