کلیات
مخازن بین سطح، برحسب وضعیت استقرار آنها
در ارتفاع به دو دسته مخازن هوایی و مخازن زمینی طبقه بندی می شود.
مخازن هوایی
مخازنی هستند که برای ایجاد فشار مناسب در
شبکه به علّت نبودن زمین طبیعی مرتفع در نقطة مورد نظر، روی پایه ای قالب بندی شده
و یا یکپارچه قرار می گیرند. در شرایط معمولی، حجم این مخازن محدود بوده و حداکثر
تا ظرفیت ساخته می شوند و شرایط بسیار نادر ممکن است احجام بزرگتری نیز ساخته می
شود.
مخازن زمینی
در صورتی که زمین مرتفع در منطقة مورد نظر
وجود داشته باشد، مخزن مستقیماً در روی زمین ساخته می شود. مخازن زمینی، ممکن است
به صورت مدفون و یا نیمه مدفون ساخته شوند. مخازن مدفون، مخازنی هستند که تا عمقی
مناسب در زمین فرو رفته و سپس در پشت دیوارها و همچنین روی سقف آنها خاک ریخته می
شود. اینگونه
مخازن، علاوه بر محاسنی که از لحاظ استتار دارند، ازنظر تبادل حرارتی نیز بسیار
مناسب می باشند. در مخازن نیمه مدفون، عمل خاکریزی غالباً تا نصب ارتفاع دیوار
انجام می شود و در روی سقف مخزن عملاً هیچگونه خاکی وجود ندارد.
اینگونه مخازن، ازلحاظ استتار و همچنین
انبساط و انقباض، سقف نامناسب می باشند. عواملی که در استقرار منابع زمینی ازلحاظ
مدفونی و نیمه مدفونی بودن تأثیر دارد، شامل شرایط اقلیمی، توپوگرافی، محدودیت
زمین در فروم موردنظر و همچنین شیب زمین و جنس لایه های خاک می باشد.