اولین گزارشهای تاریخی در مورد کاربرد بتن سبک و مصالح سبک وزن به روم باستان بر می گردد. سبکدانه های مصنوعی در هنگام جنگ جهانی اول به دلیل محدودیت دسترسی به ورق فولادی برای ساخت کشتی بکار رفت . کشتی Atlantis به وزن ۳۰۰۰ تن که با بتن سبک ساخته شد، در اواخر سال ۱۹۱۸ به آب افتاد .
در سال های ۵۰ و ۶۰ میلادی ساختمان ها و پل های زیادی با بتن سبک در دنیا ساخته شد. در این مدت بیش از ۱۵۰ پل و ساختمان در ایالاات متحده و کانادا با این نوع بتن ، مورد بهره برداری قرار گرفت.
در سالیان اخیر نیز استفاده بتن سبک در دال سقف ساختمانهای بلند مرتبه ، عرشه پل ها و دیگر موارد مشابه و همچنین کاربردهای خاص مانند عرشه و پایه دکل های استخراج نفت کاربرد فراوانی یافته است.
طبقه بندی بتن های سبک بر مبنای مقاومت
بتن های سبک از دیدگاه مقاومتی در سه دسته طبقه بندی می شوند که عبارتند از: بتن سبک غیر سازه ای ، بتن سبک نیمه سازه ای و بتن سبک سازه ای که در ادامه به آن پرداخته می شود.
بتن سبک غیر سازه ای که معمولاً به عنوان جداسازهای سبک مورد استفاده قرار میگیرد، دارای وزن مخصوص کمتر از ۸۰۰ کیلوگرم بر متر مکعب است. با وجود وزن مخصوص کم ، مقاومت فشاری آن حدود 0.35 تا ۷ مگا پاسکال می باشد. از معمولیترین سنگدانه های مورد مصرف در این نوع بتن می توان به پرلیت (نوعی سنگ آذرین) و ورمیکولیت (ماده ای با ساختار ورقه ای شبیه لیکا) و لیکای معمولی اشاره کرد.
بتن های سبک نیمه سازه ای ، از لحاظ وزن و مقاومت فشاری در محدوده ای بین بتن های سبک غیر سازه ای و سازه ای قرار دارند. به گونه ای که مقاومت فشاری آها بین ۷ تا ۱۷ مگاپاسکال و وزن مخصوص آن ها معمولاً بین ۸۰۰ تا ۱۴۰۰ کیلوگرم بر متر مکعب می باشد.
بتن های سبک سازه ای دارای مقاومت و وزن مخصوص کافی می باشند، به گونه ای که می توان از آن ها در اعضای سازه ای استفاده کرد. این بتن ها عموماً دارای وزن مخصوصی بین ۱۴۰۰ تا ۱۹۰۰ کیلوگرم بر متر مکعب بوده و حداقل مقاومت فشاری مجاز آنها ۱۷ مگاپاسکال می باشد. در بعضی حالات افزایش مقاومت تا ۶۰ مگاپاسکال نیز وجود دارد . در مناطق زلزله خیز، آیین نامه ها حداقل مقاومت فشاری بتن سبک مورد استفاده در المانهای سازه ای ،که نیروی زلزله را حمل می کنند، به ۲۰ مگاپاسکال محدود می کنند.