رفتار تری بیولوژی کامپوزیت های پارچه PTFE/شیشه ای هیبریدی با چسب

مقدمه

امروزه در بعضی از تحقیق ها، نانوکامپونت های پلیمری را برای کاربردهای تری بیولوژی مورد استفاده قرارداده اند. محتوی کمی از نانوذرات ها دربعضی موارد درکاهش ریت سایشی مادۀ پلیمری و ضریب اصطکاک پلیمری مؤثر هستند. Sawyer گزارش داده است که مقاومت سایشی PTFE تا x600 با غلظت پرکننده (nano-Al₂o₃  ) %20   بهتر شده است. Wang کشف کرد که nano-si₃N₄ و nano-sic، مقاومت سایشی و کاهش اصطکاک کامپوزیت های PEEK را می تواند بهتر کند. بعلاوه اثر تقویتی نانوپرکننده ها به عنوان یک فاکتور مهمی برای مقاومت در نظر گرفته می شود. اما به صورت یکسان، خاصیت های سایشی و اصطکاکی کامپوزیت های پارچه که با نانوذرات ها تقویت شده مطالعه نشده اند، اگرچه در بعضی تحقیقها خاصیت های سایشی و اصطکاکی کامپوزیت های پلیمری که پر شده با شیشه، کربن وkevlar  را مورد مطالعه قرار داده اند. کامپوزیت های پارچه به عنوان ماتریکس و رزین چسبناک به عنوان چسبنده، که بر روی سطح فلزی می تواند بچسبد، به عنوان مواد یاطاقانی پیشرفته برای کاربردهای تری بیولوژی مورد توجه قرار گرفته اند. تعدادی مشخصه از قبیل روان کننده های خودبخودی، مقاومت سایشی، ظرفیت فشاری و دانسیته کم وجود دارد که، باعث جذب  کامپوزیت های پارچه درمقایسه با کامپوزیت های تقویتی الیافی می شود. کاربرد کامپوزیت های پارچه، کمبود پلیمر انتقالی و کامپوزیت های پوششی را به عنوان مواد یاطاقانی جبران می کند، چون پلیمر سایشی و کامپوزیت های پوششی نمی توانند نیازعملکردهای ضد سایشی و اصطکاک کاهشی را تحت شرایط لغزشی خیلی زیاد جبران کنند.