مقایســـه ریــه های مصنوعــی و طبیـعـی

žدرحالیکه ریه های طبیعی لایه خونی بسیار نازکی (5 -10 μm) را تنها برای 0.1 – 0.3 ثانیه در معرض گازی که دارای فشار جزئی اکسیژن 100 mmHg است، قرار می دهند، دستگاه های مصنوعی دارای لایه خونی بسیار ضخیمتری (100 – 300 μm) می باشند و بنابراین مجبورند به زمان در معرض نهادن بسیار طولانی تری متوسل شوند و گاز بسیار غنی شده از اکسیژن(فشار جزئی اکسیژن در حدود 700 mmHg) را مورد استفاده قرار دهند. لازم به ذکر است که سطح تبادل در ریه های مصنوعی بسیار کمتر از ریه های طبیعی است.  

 

žآنچه واضح است چگونگی تاثیر خالص فاکتورهای مختلف در ایجاد سطح کارایی ریه مصنوعی است که نزدیک به سطح کارایی ریه های طبیعی می باشد. داده های ریه طبیعی برای حالت استراحت است. در حالت ورزش، ریه های طبیعی بطور چشمگیری انتقال O2 و CO2 را تا مقداری که ریه های مصنوعی متداول هرگز نمی توانند ایجاد کنند، افزایش می دهند. برای رسیدن به این میزان لازم است برون ده قلبی افزایش یابد. برون ده قلبی، حجم خونی است که بوسیله قلب (هر بطن) در هر دقیقه پمپ می شود و معادل حاصلضرب تعداد ضربان قلب در دقیقه و حجم ضربه ای است.  

 

žگرچه برون ده قلبی ممکن است در هنگام ورزش سنگین به 30 liters/min برسد اما مقدار 4900 ml/min یک شاخص برای انسان بالغ در حالت استراحت است. بنابراین عملکرد ریه های مصنوعی فقط به عملکرد ریه های طبیعی در حالت استراحت، نزدیک است که برای استفاده از این دستگاه در عمل جراحی کافی است.